Yanıyorum.
Bazan duman oluyorum
bazan su.
Bazan, kapkaranlık oluyorum gecelerce,
sabahlara inat.
Bazan, sapsarı bir yaprak
yağmurlarca ıslak toprak oluyorum.
Her günbatımında yanıyorum,
sensizliğe yanıyorum.
Uykusuz gecelere sığmıyor düşlerim.
Bulutlar, gökyüzünden gözlerime iniyor.
Gökgürültülü akşamlarda kıyametler kopuyor,
mevsimler hazana döndü
haberin varmı?
Akşamlarım serin
geceler, buz tututyor.
Ben yanıyorum.
Sensizliğe yanıyorum.
Yağmur damlaları ateş olur düşer yüreğime.
Yıllar, kar olur saçlarıma konarlar.
Elbistan akşamlarının yıldızları söner,
tozar yollarda hasretin.
Düşünüyorum, hep seni düşünüyorum,
içime ateş düşüyor,
yanıyorum.
Sensizliğe yanıyorum.
Ruhumda, dört mevsimi bir anda yaşıyorum.
Dünya dönüyor ya, hazana takılıyor.
Boğuluyorum, boğazımı sıkıyor anılar
bir türkü takılıyor dudaklarıma,
sağır akşamlara inat,
söylüyorum.
Sana da ulaşmıyor feryadım,
sen de duymuyorsun.
Bir ateşin ortasına düştüm,
yanıyorum.
Sensizliğe yanıyorum.
Gökyüzü delinsin, yer çöksün
geceler, yıldızlarını döksün umurumdamı.
Sensiz uykulara pas vermiyor gözlerim,
saatler döndükçe ben de dönüyorum.
Bir sigara çekiyor canım,
seni anıyorum.
Sigaramın ateşi yanıyor
ben yanıyorum.
Sensizliğe yanıyorum.
Ahmet Kurnaz
|
Ağaç şeklinde