Bir ümit daha verirsen sensiz yaşayamam

[OSMANLIOGLU]

Anlatmak içimdekileri öyle dağa taşa. Sinir harbindeki benliğimi dökmek yollara, uzaklara bakıp dalıp gitmelerimi haykırmak isterdim. Ama beceremedim. Kifayetsizlik işlemiş içime. Bir tututam mutlulukto oysa ki hayattan tek istediğim.

Bir kızı sevmiştim yıllar önce. İçimdeki fırtınaların ortasındaki karavelaya kaptanlık ediyordu. Yıllarca unutmadım, unutamadım. Şiirler mektuplar yazdım hep ona. İçimdekini anlattım onun haberi olmasa da. Sonra bir gün hiç dönmemek üzere gitti. İçim acımıştı, yüzüm asılmıştı ve duygularım karmakarışıktı. İlkokul yıllarında sevdiğim kızın masumiyetini bulmuştum onda. Hani o mavi gözlü, kıvırcık saçlı kızın. Onu da bir depremde yer gök inlerken o iki katlı evin altında Allah almıştı benden. Belkide onu bulmak istemiştim ve o bedeni onun hayaline giydirmiştim. Anlamadı beni ve yıllar sürecek bir acının ortasına attı. Hayata olan savaşımı kaybettiğimi sandım onu kaybedince. Geceler uykusuz ve buhran dolu. Hasret ve özlem adımın diğer tarifi olmuştu. Yıllar sonra ulaştım ona bekle beni diyecektim. Bekle ki döndüğümde dünyanın en güzel hediyesini ver bana, kendini ver bana ve benden iste isteyebileceğin her şeyi. Canım da dahil iste. Çünkü mutluluk istiyordum. Bana biz bittik artık ben evleniyorum dedi. Bir eyvallah çektim derinden ve sessiz sessiz. Söyleyemedim ona yokluğunun cehennemin diğer adı olduğunu. Yanımda sevgilleri ile oturan arkadaşlarıma bakıp iç çekiyordum. Mutluydular yüzlerine yansıyordu. Bende mutlu olmayı sevdiğimi yanımda istiyordum. Ama olmadı.

Acıya yenilmeden yaşamayı öğrendim ilerleyen günlerde. Hayatla olan savaşta kılıcım elimden düşmüştü. Kalkan kullanmayı zaten hiç sevmedim, yanımda bile yoktu. Savaşırken ya kılıcım kırılır yada yara alırım diyordum çünkü hayatı tüm yanlarıyla yaşamak istiyordum. Yumruklarımla karşı koydum karşımdaki kader denilen rakibe. O vurdu ben yılmadım. Onu tamamen kaybetmemin üzerinden 2 sene kadar bir zaman geçtikten sonra kader yoruldu bana vurmaktan. O vurdukça daha da güçleniyordum çünkü, o vurdukça yeniden doğuyordum daha güçlü olarak. En sonunda yoruldu ve pes etti bana bir mutluluk daha verdi. Yeşil gözlü bir masal perisi gibiydi. Kanatları yoktu ama bir melek gibiydi. İşte bu sefer kazandım dedim. Saatlerce paylaştım kendimi. Nereden bilirdim paylaşırken kendimi tükettiğimi.

O da çekip gitti. Bir daha döner mi dönmez mi bilmem. Bildiğim tek bir şey var kader bu sefer kazanmaya çok yakın. Artık güçlenemiyorum çünkü. Eziliyorum her geçen gün. Sevmek acizliğine kapıldım, yanıldım, yenildim göz yaşlarımla değil de yüreğimle ağladım.

Şimdi çekinme vur kader. Vur ne kalkanım var ne kılıcım. üstelik elim ayağımda terk etti beni yumruklarım bile yok kendimi savunamam. Ne kadar vurursan o kadar yıkarsın. Beni öldür istersen. Yeter ki o mutlu yaşasın. Belki bulamaz birinde bendeki aşkı. Mesafeler belki bir gün ona da ağır gelmeye başlar. Belki o da benim gibi aşk ateşinde yanar da anlar halimi.

Bir gün dönerse geri. Yangınıma koşsun bir okyanusun ardı sıra. Ama beni bulamazsa. Bu beden yıllara yenik düşer ve o döndüğü gün yaşamıyor olursa.

Hadi şimdi git. Bir kaç mısra ile dökerim içimdekileri. Bir kaç mısraya gömerim özlemlerimi, düşlerimi ve içimdeki seni. Nefret edemem senden, unutamamda. Adını aklımdan çıkartamam, gözlerin aklıma gelince uyuyamam. İçim kararır yalnız kalınca. Ama bunun hesabını sana soramam.

Hadi git şimdi. Hoşçakal.
Ardına dönüp bakma. Bir ümit daha verirsen sensiz yaşayamam.

Gökhan TAFLAN
22.07.2008 (14:07)
Trabzon