[Elyasa]

Ne Kadar Kısa Oldu Tanışıklığımız
Akşam üstü, yorgun ve biraz da dalgın cadde boyu yürüyorum. Kafamda ayrılığın ince hesapları var. Ne hesap yapmışsam düne dair aslında hep güdük ve nâkıs kaldı oysa. Hiç düşünmeden yürümeyi denedim. Benim yaşadıklarım ne kadar ilgilenir karşımdan gelen küçük öğrencileri, ne kadar hak verir köşedeki simitci. Yok yok, bırak öyle kalsın, dedim içimden. Vefa, aşk, hürmet, dostluk hele bi şöyle dursun.

Şehrin ışıkları çoktan yanmış, bir telaş ve koşuşturmaca sarmış dört bir yanı. Gidecek bir evim olmasına çok seviniyorum, yalnız da yaşasam, tek başına da olsam bir evimin olması güven verici. Ev, ev çok iyi, ev güzel, ev ona gidilecek ve her gidişte bekleyecek bir eşyalar yığını, yok eşyalar değil onlar ev.

Bunca iç konuşmadan sonra, ne kadar yürüdüğümü fark ettim, iyi etmişim. Kızdım, kahrettim ama işte onca yol bitti, şu karşısı benim ev. Ancak açlık, şu açlık. Ev iyi tamam da, bide şu açlık ve mutfak. Tekrar katlanamam iç konuşmalara, dur kendine gel, bulunur bir hal çaresi.

Caddenin bu tarafında bekledim, bir karar vermem lazım. Evde bir bardak çay ve bir iki kraker mi yemek lazım, yoksa şurdan bir bol kepçe lokantaya girip pilav nohut mu yemek lazım. Bir karar vermek üzereyken, karşımda küçük bir yumurcak. Simsiyah, tüyleri kabarık, zayıfta mı desem acaba. Yavru olduğu belli, ailesi yoktur herhalde. Ne ailesi canım, bu şehir bu koca metropol aile mi bırakır? Bende kaldı mıki?

Siyah, bir ****ye bu kadar mı yakışır? Yalnızlık, serserilik, bezmişlik bu kadar mı çekici görünür bir canlıda? Öyle ama işte, deseler bir duruş seç kendine hiç düşünmeden bu ****nin duruşunu seçerim, yakışsın diye kendime.

Akşam yemeğine bir arkadaş bulduk, ne hoştur, ne güzeldir. Hayatın içinde hayatın güzelliğine ne güzel bir muştudur bu. İçim coştu mu ne? Şimdi bu dostu eve götürmek gerek ama nasıl? Aç mıdır? Tabi açtır.

Hemen karşıya geçmeli şimdi, biraz süt, biraz ekmek filan, hatta şu köşe tezgahta balık filanda vardır. Hemen uygulamaya geçtim, Bir kilo hamsi aldım, biraz uğraştırır ama olsun, yanına çoban salata, sıcak ekmek, bol ekişili biraz turşuda olacaktı herhalde memleketten gelen. bak şimdi, ne canım çekti.

Bizim Arkadaş, Siyah hani, bekliyor hâla, iyi. Hemen koştum, köşede beklemekte balıkçı, bağırmakta. Akşama kadar bağırmıştır zaten, ne ses var mübarekte. Döndüm, ****cik beklemekte, zaten bir yere gidecek halide yok ki.

Eğildim yanına, vay afacan vay, nasıl da bilir ağzının tadını, aldı tabi balığın kokusunu. Ekmek, yeşillik, domatas filan lazım. Dur şu bizim bakkaldan alalım ve yine yazdıralım. Sağolsun bakkal bizden yada biz ondan, açtı bir hesapta idare ediyor işte bizi.

Girdim bakkala, ekmek yeni gelmiş, kese kağıdı, peketler filan, neşem yerinde. İnsan böyle küçük şeylerle de mutlu olabiliyor, olmalı dimi ama? Selam kelam ettik bakkalın çırağıyla, abi afiyet olsun dedi ve ikimizi de sarsan, yakalayan, içimizi acıtan bir ses, ne acı bir ses, caddeyi kaplayan bir ses. Çırak, "Abi arabanın biri çarptı birine ama, bu kaçıncı yani bir hafta içinde?" İçim esridi, yüreğim de anlamsız bir acı, ellerimde bir sıcaklık, titreme. Korku, ürperti ne varsa geldi hepsi.

Çıktık dışarıya, çırak iyi bari bir kaza filan olmamış dedi, döndü girdi içeri , çarpılan yoktu, o fren sesi yoktu, sesin sahibi yoktu, cadde de kimse yoktu, . Etrafıma baktım, kimse yoktu belki ama, Siyahta yoktu, kaçtımı dedim, bilemedim, ta ki, yerde, Dostum Siyahın simsiyah bedenini hareketsiz yattığını görene dek. Ne geç buldum ve ne çabuk kaybettim seni? Ve ne kadar da kısa oldu tanışıklığımız?