Özel - Edebiyat(Hikaye)

[masal_1]

Genç adam , hergün işe giderken , yolunun üzerindeki güllerle dolu bahçeye bakmadan geçemezdi . Her sabah o rengarenk güller , içini neşeyle , sevinçle dolduruyordu .

Günler geçtikçe güllere bakan gözleri , bahçedeki eve takılmaya başladı . Çünkü son günlerde o evde , tül perdenin gerisinde bir genç kızın silüetini görüyordu . Her geçişinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp kaybolan genç kıza bakmadan edemiyordu .

Bir sabah her zamankinden daha erken yola çıktı . Bahçenin önüne geldiğinde yüreğinin titrediğini , içinin ürperdiğini hissetti ; her gün tül perdenin arkasında gördüğü kız , bahçede gülleri suluyordu . Güzel kız , genç adamı görünce yüzü kızararak içeri kaçtı . Adam , genç kızın hayali gözlerinden kaybolmasın diye gayret eder gibi , gözlerini bir güle dikerek öylece kalakaldı . Gördüğü güzelliğin etkisinde kalmış , sevdalandığını düşünüyordu .

Genç adam , artık hergün bir öncesine göre biraz daha erken geçiyordu , kızı tekrar görürüm , umuduyla . Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan bir silüetten başka şey göremiyor , kahroluyordu . Genç kız da her sabah heyacanla tüller arkasına geçiyor , genç adamın gelmesini bekliyordu .

Bir gün , genç adam bahçenin önünden geçmedi . Genç kız gün boyunca boşuna bekledi . Ertesi gün , daha ertesi gün yine boşuna bekledi , genç adam gelmedi . Genç kızın yüreğine hüzün doluyordu . Başka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola bakarken, bir grup insanın omuzlarında tabutla geçtiklerini gördü genç kız. Aklından geçen korkunç düşünceden tüm vücudunun titrediğini hissetti,yüreği sıkıştı ; yoksa genç adam ölmüş müydü !.. Genç kız yine hergün tüllerin arkasına geçiyor , boş gözlerle dışarı bakıyordu .Yüzü de , artık bakmadığı , sulamadığı gülleri gibi soluyordu .





Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden . Kaza geçirip , aylardır yattığı hastaneden sonunda çıkmış , ilk iş olarak ta , güllü bahçenin önüne gelmişti . Ama ümit içinde geldiği bahçenin önünde , gülen yüzü asıldı ; bahçedeki güller solmuş , pencere kara perdelerle sımsıkı kapatılmıştı . Genç adam yolda oynayan çocuklara sordu :
" - Bu evde kimse yaşamıyor mu ? ". Bir çocuk :
" - İhtiyar bir kadın yaşıyor ." dedi .Genç adam cevabını duymaktan korkarcasına , başka bir soru sordu :
" - Burda yaşayan genç kız ne oldu ? " Çocuklardan biri atıldı :
" - O öldü . " dedi , genç adamın yana düşen kollarını , yaşaran gözlerini görmeden başka bir çocuk atıldı :
" - Verem olmuş , dün öldü . "





Yıllar sonraydı , küçük bir çocuk heyacanla annesiyle babasının yanına koştu , güller arasında , sallanan sandalyede oturan ihtiyar adamı göstererek bağırdı :
" - Dedem gülüyor , dedem gülüyor baba !.." Koşarak ihtiyarın yanına gittiler , gülerken hiç görmedikleri yüzüne baktılar . Elinde bir gül olan ihtiyar adamın yüzüne , gerçekten bir gülümseme yayılmıştı ; biten bir hasrete seviniyormuş gibi , yıllardır görmediği birine kavuşuyormuş gibi mutlu bir gülümseyişti bu . Fakat gözleri kapalıydı ...

[eylul64]

tskler,hüzünlü ama harikaydi saol canim

[bhb1999c]

Scorpio´isimli üyeden Al***305;nt***305;

edebiyatı seviyosun sannırım

Bu adam nie banlandı 2000 e yakın mesajı var
300 küsür konusuna yüzlerce tşk almış ne etti de banladınız adamı?

Sorum yanlış anlaşılmasın eleştirmek değil amacım.
Sadece merak ettim

[dost]

Senin OLmayan Biri..

Sen hiç duydun mu? Başka bir yüreği kendi göğsünde atar gibi...

Üzüldün mü, , , , ??

Yanaklarından süzüldü mü?Hiç bir başkasının gözyaşları...

Yabancı hıçkırıklar gelip düğümlendi mi? Göğsünde...

Düşündün mü? Geceleri...!!!

Senin olmayan rüyalar gördün mü...??

Senin olmayan birini sevdin mi?

Gökyüzüne baktın mi?Yıldızlar düştü mü güneş doğdu mu her gecenin sonunda?

Uyandın mi başka birinin sabahına?

Hiç sevdin mi sen, Duydun mu başka bir yüreği kendi göğsünde atar gibi...

Gülümseyişini hissettin mi belli belirsiz senin dudaklarındaymışçasına yakın... Sıcak...

Hiç sevdin mi senin olmayan birini?

Senin olmayan bir şehirde, bir gecede, bir bedende Senin Olmayan Birini yaşadın mi hiç?

Sen Hiç Gerçekten Sevdin Mi? Senin Olmayan Birini?...

....................

[dost]

Lâl oldum...

Gece olduğunda seni aydınlatan hilal oldum..
Uykuya daldığında rüyanda gördüğün hayal oldum..

Sana yakın olayım diye, damarlarında dolaşan kan oldum;
Bir hâl oldum sana kavuşayım diye,
Hamal oldum seni taşıyayım diye,
Ve saçlarına dokunayım diye, tenini okşayan rüzgar oldum..

Lâl oldum...

Mum gibi eriyip aktığında seni saran alev oldum..
Kışın soğuk ayazlarında seni koruyan duvar oldum..

Yazın sıcak günlerinde, hastalanmayasın diye, gölgen olan bulut oldum..
Hayat oldum yaşayasın diye,
Nefes oldum soluklanasın diye,
Ve beni unutmayasın diye, benliğine kazınan isim oldum..

Lâl oldum...

Gök yüzüne bakıp bir dilek tuttuğunda kayan yıldız oldum..
Sığınacak gölge aradığında, iri cüsseli bir meşe oldum..

Susuzluğunu gideresin diye, sokak başında çeşme oldum..
Soru oldum cevabını arayasın diye,
Tasa oldum düşünesin diye,
Ve hislerini yazasın diye, kalem oldum kağıt oldum..

Lâl oldum...

Hüzünlenip ağladığında akan gözyaşın oldum..
Gülümsediğinde etrafında uçuşan pervane oldum..

Mest olasın diye, kulaklarında yankılanan nağme oldum..
Kitap oldum okuyasın diye,
Çiçek oldum koklayasın diye,
Ve sevdiğimi söylemeden bilesin diye, ağzı kilitli,

Lâl oldum...

...................

[ozanyazar]

Şiir ve öykülerimi eklerken ismimi de ekleyiniz lütfen.
(Sonra 6 kitapta olduğu gibi) başkaları izinsiz kullanmaya kalkıyor.
Bense amatör bir yazar olarak kitap bastırmak için çırpınıp duruyorum.
Anlayış göstereceğiniz umuduyla

Şair - Yazar : Ahmet Ünal ÇAM
ahmetunalcam@gmail.com

[dost]

Biraz Susmaya Ne Dersin???..

Söylenecek hiçbir şeyin yoksa, susmaya ne dersin?

Söyleyecek sözü olanları dinlemeye, anlamaya ne dersin?

Kitap sayfalarının arasında dolaşmaya...

Kâinatı okumaya...

Suratını okşayan rüzgârı, saçlarını ıslatan yağmur damlasını, ayaklarındaki kum tanelerini hissetmeye...

Güneşin batışını, hayata dair anlatacakları olan bir filmi, yıldızları, uzaklaşan bir gemiyi izlemeye...

Hastanedeki hastaları, cezaevlerindeki mahkûmları, kabristandaki mezar taşlarını görmeye...

Yollardaki bir taşı, bir düşeni, bir kendini kaybedeni kaldırmaya ne dersin?

Biraz düşünmeye, geçmişe, geleceğe gitmeye...

Sorular sormaya, hayata, kendine, dünyaya dair...

Kafa yormaya, hep ertelediğin konularda...

Bir cevap bulmaya, bir cevap veren bulmaya; içinden çıkamadığın problemlere dair...

Söyleyecek hiçbir şeyin yoksa, söyleyecek bir şeyi olanlardan bir şeyler öğrenmeye ne dersin?

Bugüne kadar söylenmiş sözlerin üzerinde durmaya;
kiminin altını kırmızı, kiminin mavi, kiminin siyah kalemle çizmeye; kiminin üstünü çizmeye,
kimine bir harf, bir kelime, bir ünlem eklemeye ne dersin?

Yeni bir şey söylemeyeceksen, daha önce söylenmiş sözleri bu kadar yüksek sesle,
bu kadar kendi keşfinmiş gibi bağıra bağıra söylememeye ne dersin?

Kendini biraz hesaba çekmeye, cevaplarının doğruluğunu kontrol etmeye, hatalarını kabul etmeye...

Biraz bozmaya ezberlerini...

Biraz değiştirmeye kurduğun cümleleri...

Teslim bayrağını çekmeye...

Yeni şeyler öğrenmeye...

Yeni şeyler söylemek için susmaya...

----Ama susarken de içine hiçbir ima katmadan, sadece susmaya...

---Bir şey biliyormuş gibi değil..

---Kâle almıyormuş gibi değil..

---Kendini ağırdan satıyormuş gibi de değil..

---Gümüş olan söze tercih edilesi bir altın değerinde olduğundan hiç değil...

----Daha yolun başındaymış, daha öğrenecek çok şeyi varmış, söyleyecek hiç ama hiçbir şeyi yokmuş gibi susmaya...

---Bir "Konuşursam yer yerinden oynar havasında" değil.

---"Fırtına öncesi sessizlik" gibi de değil.

----Sesini akort ediyormuş gibi hiç değil.

---Söyleyecek sözü olmayan herhangi bir insan gibi...

Susmaya Ne Dersin?...

..............................

[dost]

Hayat Herseyı Ogrettı Anne
.............
Hayat değer verirken değersizleşmenin ne olduğunu öğretti ANNE..
Bana her nasihatinde
YAVRUM;
Değerli insanlar, karşılarında ki insanlara değer verir derdin
Bu sözünü hiç unutmadım ANNE
İnsan ne olursa olsun değerlidir dedim
Bana attıkları bütün kazıklara rağmen değer verdim
Değer verdikçe, bazen küçüldüm bazen horlandım
Ben değer verirken, onlar beni ahmak yerine koydular
Ben yine sesimi çıkarmadım
Ama yıprandım, yoruldum ANNE...

Hayat kırılganlığın ne demek olduğunu öğretti ANNE..
Bana her nasihatinde,
YAVRUM;
Fedakâr insan, kırılgan ve alıngan olmayandır derdin
Bu sözünü hiç unutmadım ANNE..
Her işimde fedakârlığı en ön planda tuttum
Hiç kimsenin olamayacağı kadar fedakâr oldum
Kendi haklarımdan her türlü feragat ettim
Ama karşımda ki insanlar beni mecbur zannettiler
Onlara mecburmuşum gibi muamele ettiler ANNE..
Hiçte fedakârlığımı göz önünde bulundurmadılar
Hiçte üzülmediler biraz olsun bana
Alaycı oldular kimi zaman
Kimi zaman bardaktaki son damlayı taşırdılar
Buna rağmen ben fedakâr oldum
Beşer şaşar dedim
Bir gün yaptıklarını anlarlar diye sabrettim
Hiç anlamadılar yaptıklarını ANNE..
Aksine ben fedakâr oldukça,
Onlar daha çok haklı buldular kendilerini
Kendimi anlatamadım, beni anlamadılar ANNE..

Hayat bana sabretmenin kaybediş olduğunu öğretti ANNE..
Bana her nasihatinde
YAVRUM;
İstikrarlı insanlar sabretmesini bilenlerdir derdin
Bu sözünü hiç unutmadım ANNE..
Her işin başı sabırdır diye tefekkür ettim
Mümkün oldukça bekledim
Bu gün olmazsa yarın olur düşüncesiyle
Devamlı erteledim umutlarımı
Her yeni güne yeni bir umut ekledim
İnsanların sabırsızlığına sabır ile karşılık verdim
Azarlandığım zamanlar bile ya sabır demesini bildim
Sabır kılıcıyla yılları dövdüm
Her şeye rağmen sabrettim
İnsanlar kimi zaman beni vurdumduymaz sandılar
Kimi zamanda ne kadar sabırlısın demelerine rağmen
İşlerine gelmediği zaman farklı yorumladılar
Kırıp incitmelerine rağmen korudum sessizliğimi
Şeytana prim vermemek için direndim
Ama direndikçe kaybettim ANNE..

Hayat bana sevginin kendimden geçmek olduğunu öğretti ANNE..
Bana her nasihatinde,
YAVRUM;
Seven insan, kendinden daha çok sevdiğine değer verendir derdin
Bu sözünü hiç unutmadım ANNE..
Sevdim; hem de herkesten daha farklı, daha güzel
Sevdiğim insan için her şeyden vazgeçtim
Önce gururumu bıraktım ayaklarımın dibine
Sonra gözyaşlarımı toprağın göz bebeklerine
Ardından bütün kalbimle yürüdüm ona
Beni anlamadığı zamanlarda bile sustum
Her söylediğine inandım
Bütün yıkımlara rağmen tamir etmesini bildim ANNE..
Seven her şeye rağmen sevmelidir dedim
Kendimden daha çok ona zaman ayırdım
Onu düşünmeden yemek yemedim, su içmedim
Girdiğim her mekâna onunla girdim
Çıktığım zamanda mutlaka yüreğimi yanıma aldım
Hayat bazen bir gölge misali beni kovaladı
Bazen de ben kovaladıkça o benden kaçtı
Emin değilim ama
Bazen ben sevdikçe sevdiğimde benden kaçıyor gibi ANNE..
Değer verdikçe,
Sanırım oda beni ona mecburmuşum gibi değerlendiriyor
Oysa zaten vazgeçilmezdir benim sevgim
Sadece durmam gereken yerde durmalıyım sanırım
Durmak vazgeçmek değildir ANNE..
Onunla bir ömrü değil, ebediyeti yaşamak istiyorum
Sakın üzülme şikâyet etmiyorum ANNE..
Ben sevgimden asla vazgeçmedim
Olmasa bile yinede yaşarım kendimce bu sevdayı
Ama zoruma gidiyor ANNE..
Gerçekten sevmekte, sevilebilmek değilmiş
Öyle bir zamandayız ki
Sevmek bile küçültüyor insanı
Severken küçülüyorsun be ANNE..

............

[ezo06]

unutmak yitirmektir derken yitirmenin unutmak olduğunu anladım...yitirmek istemediğimi de...olmayışının.. yani yanımda...bir anlamı yok..öyle bir yerdeyim ki..yokluğun diye bi'şey yok.bu şehir ...acıdığım yandığım bu şehir.bu kadar sana benziyorsa..herşeyiyle..herkesiyle..unutmanın da bir anlamı yok...
............
........
.....
..
...ne çok istiyorum seni görmeyi.. seni görmemeyi ne çok ...sesini duymayı ne çok istiyorum..sesinden uzak olmayı ne çok...aradayım..arasında duvarların...çelişkili,çaresiz..kararsızım...içtiğ im sigara kadar anlamsızım...
sözlerin seni değil aczimi anlattığı bir zamanda..kendimi avuttuğum bir yalandayım...
söylemeninde aslında bir anlamı yok.
..ne söylesem o kadar yakın sana...ne söylesem... o kadar uzak..
anlamı yok..çaresi yok...
.......
yitip gitmek varsa da..yitirmek yok..
unutmak....
yok....

........................



dostlukla....

[masal_1]

Sarılıncaya kadar,
Susuncaya kadar,
Sana varıncaya kadar bitti ömrüm.
Hiç saymadım kaç mevsim geçti.
Elini elimde hissetmeyi özlemek kadar uzun sürer mi bir mevsim?
Susuşunu dinlemek kadar dolu geçer mi bir insanın dakikaları?
Kaç göz açıp kapaması kadardır ki o tarifi ve kokusu imkansız perçemin alna düşüşü?
Bir küçük inci tanesi düşebilir mi göz pınarından?
Düşer...
Düşermiş, öğrendim.
Ama en fazla kaç kere önleyebilirsin yanaklarının ıslanmasını?
İstikamet orasıdır,
Düşer...
Islanır...
Tutamazsın.
Her ayrılık büyüktür.
Başını öne eğip, dönüp gitsen de,
Hiç bakmasan da arkana,
Saklayamazsın,
Önleyemezsin, üşürsün.
Her ayrılık büyüktür...
Anlarsın, bilirsin
ama
Öyle susarsın ki kendine giderken,
Kaldırımlarca küçülürsün...