[rayiha]

Bugun kendimi tuhaf hissediyorum. Neden, nasıl, ne zaman kavramları kafamda
karman çorman bir halde oradan oraya savuruyorlar kendilerini, benimse tek
algılayabildiğim artık dünyanın eskisi gibi olmadığı...

Bu kadar üzüntüyü, yenilmişliği, hayal kırıklıklarını hak etmemiştim diye
teselli ediyorum kendimi. En azından bugün hatırlayabilirdi, az da olsa
gözündeki değerim hatırına arayabilirdi beni diye sayıklıyorum kendi kendime...

Delirmemek için O'na sığınıyorum...

Hayatta artık küçük oynamam gerekiyor, büyük oynamaktan bıktım veya
vazgeçtim diye değil, büyük oynamak için elimdekilere baktığımda geriye
kalan sadece bi dolu hüzün, ümitsizlik ve yalnızlık kırıntısı olduğu için...

Artık büyüdüğümü de hissediyorum, yok yok bugünün anlam ve önemini vurgulamak
için falan kurmadım bu cümleyi, sayende gercekten büyüdüğümü hissettiğim
için söyledim. Çünkü bir zamanlar gereksiz hayaller üstüne kurmuştum bu
sefil hayatımı ve her şeyin güzel olacağına, sadakate ve en önemlisi sevginin
bir şeyleri değiştirebileceğine ve yetebileceğine inanıyordum. O zamanlar
dünyadaki renkler yetmiyordu bana ama şimdi renk körüyüm! Gidişinle ve tüm
açıları dehşete düşürecek derecedeki değişiminle her şeyin hiçbir şeye
dönüştüğü dönemeçteyim sayende ve senden geriye kalan bu devasal boşlukta
görülecek, seçilecek hiç bir renk yok artık! Hala dönüp dönüp arkama
bakıyorum acaba geliyor musun diye... Benimle geleceğini falan düşündüğümden
değil ama belki son kez görmek istersin beni değil mi? Yarama tuz basmıyorum
çünkü senden geriye kalan tek şey o artık, bu yüzden onu da yanıma alıp yola
çıkıyorum. Beni düşüneceğini düşünerek, geleceğini ümit ederek yine
saçmaladım bana bakma, bugün doğum günüm ve ilk defa sensizim, bu kadar
yalnızım ama değişmeyen tek şey yine ağlıyorum.
Sanırım artık yaşayan ölülerden oluyorum...