Ah bemila gittin kalbim acıyor
Ben seni dağ kokulu yaylalarda sevdim ceylan kaçışlım
nergislerin ayışığına sevdalandığı seherlerde...
özlemlerin dindiği nehirlerde sevdim
soluğun soluğuma bahardı, soluğun soluğuma rüzgar
kır çiçeklerini taşırdı içime her yaz...
Gittin,
zifir saçlarında unuttum hayatı...
ay sustu, yıldızlar küs, sular dalgın, gönül dargın
şimdi düşümde her gece bir orman yanıyor
bir dağ kanıyor her sabah kalbimdeki acılardan
yüreğime akan sızılı ırmaklar gibi,
kanayan şiirlere bırakıp gittin ömrümü...
Seni her özleyip duvarlara vurduğumda başımı
kafam değil, kalbim acıyor ah! ...
sen ki, ışık yüzlüm, güzel gözlümdün, nefesimin rüzgarıydın
ömrümün baharı, gönlümün tek varıydın
ah! şimdi hangi kıyıdan baksam rengi hüzündür aşkın.
hangi güle sığınsam dikenler batıyor yüreğime...
Ben seni ıpışıl suların aydınlığında sevdim
gelinciklerin gelin edildiği bahçelerde
Sen ki, Kelebeğim, akarsuyum, cangülümdün
sen ki, bir yaylaydın gönlümün yangınlarına
yaylalardan daha yeşil, yaylalardan daha serin
yorgun düşmüş kervanlar gibi susuz çöllerde
rehin bırakıp yollarına gözlerimi
mavi sevinçlerimi de alıp yanına gittin....
Gittin,
oturup bir köşede öylece ağladım,
nehir oldu aktı gözlerim uzaklara
özlemlerimi bile anlatamayacak kadar uzak
yalnızlığımı anlatamayacak kadar yorgunum...
Gittin,
aşkımı ağır bir yük gibi vurup sırtıma,
binlerce hayal kırığı yaralarımla,
içimdeki en yüksek dağa kaçtım.
çıktığım her yolda saçların dolandı kalbime
bir akrep öptü yaralarımı her kanadığımda.
Ben çıkmaz bir yolun yolcusuyum artık Bemila
koca koca şehirlere sığınsam da dar geliyor sokaklar efkarıma
hüzne bulanmış ayrılıklardan,
gam dokuyor yüreğim gittiğim her yerde...
hangi acımı yaksam,
hangi pencereden baksam rengi hüzündür aşkın
ne sancım diner ne de ağrım biter...
yüreğim yaralı döndüm çıktığım her yolculukta...
Ah! ben seni,
ceylanların rüzgarla öpüştüğü dağlarda sevdim Bemila
göğsünden vurulmuş kekliklerin kınalı kanatlarında sevdim
gittin işte, aşkın kanayan yanını bırakıp avuçlarıma
yeşile çalan umutlarımı da alıp yanına
bir tebessüm gibi hayatımdan çekip gittin usulca
Kendi toprağında öksüz, çöllerde ağlayan yorgun bir ırmak
ve kırık dallarda inleyen yaralı bir rüzgar gibi
yaralı bırakıp gittin beni...
şimdi üstüme düşen her bulut gözyaşı, her damla keder
bütün ışıklar söndü, bütün hayaller ölü
Şirin'in aşkına deldiği dağın Ferhat kalbi ile
kalakaldım gönül diyarında öyle bir başıma umutsuz....
yüreğimi alıp avuçlarıma sana gelsem diyorum
sana sarılamayacak kadar yorgunum artık ah! ..
sarılıp ağlayamayacak kadar yorgun...
Gittin,
bütün mevsimler değişti ansızın
öyle mahzun, öyle yaralı,
devrilmiş öksüz ağaçlar gibi düştü boynum.
bütün dallar kırıldı, bütün ağaçlar kurudu
al şimdi nereye istersen oraya savur yapraklarımı Bemila...
şimdi yaşamın en zor dağındayım
geriye dönsen ölürüm kahrımdan, dönmesen ölürüm...
Ah! sevda pınarım, gün nakışlım, ceylan kaçışlım
uzanıp içinin acılarına senin de hiç sızladı mı yüreğin?
üşüyüp titredin mi ayazlarda yapayalnız?
öyle hüzünlü, öyle hasret dolu, öyle suskun
yıldızlara bakıp ağladın mı benim gibi?
Sen gittin karlar yağdı kalbime
koyup başucuma uçurumları
hüzne göçtüm her gece yüreğimi ayrılıklara gömüp
hiç bir yol çıkmadı umuda yoruldum, tükendim
özlemlerimi anlatamayacak kadar yorgun
yaralarımı saramayacak kadar uzaksın artık
gittin yaşamayı unuttum, ağlamayı, gülmeyi unuttum
ne zaman başladı bu hikaye, ne zaman bitti unuttum
bir seni unutmadım Bemila...
bir seni unutamadım...
bir seni unutmadım...
bir seni...
bir se...
bir s...
|