Ey hayat,
Sen ki,
Mahşeriyet-i zemheri!
Bir bardak suda kopan fırtına,
Tahtı payidar olamayan Kanuni!
Yıkışımlar arasında bocalayan
Koca çınar ağacı...
Sen ki,
Sebebi aşkların karabasanı,
Bilinçaltlarının riyakar efendisi!
İsyanların son basamağı!
İçindeki karadeliği kapatamayan
Hayali...
Kendine bile söz geçiremeyen,
Bir Zuhuri...
Kaldı ki beni sahipleceksin!
Ben hiç senin olmadım ki!
Önce,
Yarala elinden geldiğince,
Sonra,
Şirin gözükmeye çalış alabildiğine.
Savaşsa,hodri meydan...
Ne o eski toyluğum var üzerimde,
Ne de bedenime serpilmiş ölü toprağım,
Meczupluğum...
Bilesin,
Bu,alkış aldığın en son sahnendi...
Rüyalarımda görmeye alıştığım,
Mutluluk tablolarındaki fırça izlerine de,
Benzemiyor artık yüzünün çizgileri,
Zaten kaç yüzünü gösterdin ki bana
Ve
Kimbilir bilmediğim kaç yüzün var daha!
Kaldı ki beni sahipleneceksin!
Ben daha ölmedim ki!
|