Kimi zaman yakarsın mektupları.
Anıları atarsın çöpe,
Zamanı fırlatırsın pencereden,
İçi hatıralarla dolu.
Aslında koca bir hiç olan sandığı açarsın.
Kokusunu ciğerlerine çekersin anıların.
Çevresi rutubetten sararmış fotoraflarına bakarsın,
Ardından bir of çekersin ki!
Kimse duymaz sesini ,
Kimse bilmez,
En kötüsü de
Kimse anlamaz seni
Kalemi eline aldığında
Şömine başında
Sevdiğinle el ele olmadığını anlarsın
Öpemediğini doya doya
Sonra;
Bir tebessüm uğrar yüzüne
Sonra;
Acı bir kader
Gitgide daha da acır yüreğin
Sonra;
Hatıraları da atarsın
o hayal şöminene
Yaktığını zannedersin
Sonra;
Anlarsın hatıraların
Aynadaki kişi olduğunu...
|