[SAHmerdan]

Başkasının Günahına Ağlayan Adam ...
(B.Said Nursi) - Vehbi Vakkasoğlu

Onun kaygısı, sevdası, derdi, davası hep Allah'ı kullarına tanıtmak ve sevdirmekten ibaretti. Bütün engellere, acılara, işkencelere, hapislere, sürgünlere, zehirlemelere rağmen Kuran'a, imana, İslam'a hizmet duygusundan hiç ayrılmadı. En zor şartlarda bile hiç ümitsiz olmadı. En olumsuz şartlardan, daima en olumlu sonuçlar çıkardı. Kendisini batırmaya, bitirmeye çalışanları da huzura ve mutluluğa, yanı kulluğa çağırdı. Çünkü ona göre, kul olmak, kurtulmak demekti. Kendisine en acımasız hakareti ve dayanılmaz işkenceyi layik görenleri bile iman hakikatleriyle tanıştırmak ve kurtarmak telaşındaydı. Güle oynaya günah bataklıklarına batanlarada merhametle baktı. Günahına ağlamayanların günahına ağladı. Çünkü o, şefkatten ibaretti. Sevgiyle sarıp sarmaladı yaralı yürekleri. Manevi kiri, pası, yarayı acısız ameliyatlara tedavi etti. Gönülleri çelen, ruhları çeken bir muhabbet merkeziydi. Benim sevdalandığım yürek, bu yürekti. Benim ve neslimin kendine gelişiydi. Uyanmamızdı heyecanla ve gafletten silkinmemizdi. Uyanalım diye uyanıktı. Ebediyen gülelim diye ağlıyordu.