Gökyüzünden Düşen Şiir
Sene 1453;
Başımızda fatihler fatihi Mehmed,
Arkasında azimli, hırslı bir güç.
Bir el işaretiyle "Allah, Allah..."
Hep beraber saldırdık düşmana.
Baştan veda ettik dosta ve cana.
Kılıcım, ucunda kan lekesi ile sağ elimde,
Hançerim, düşman göğsüne girmeyi beklemekte.
Omuzumda yayım, kutusunda abrışım,
Başımdaki miğfer, benim can yoldaşım.
Silah arkadaşım Mehmet, yanımda mırıldanıyor;
"Allahım bana yardım et, bacağım fena kanıyor."
İmanla dolu kalbimiz hep beraber çarpıyordu,
Bu güven ile kimsede korku kalmıyordu.
Onur ve zorlukla geçirdik savaşı,
Sayısız şehit verdik.
Şehitler hiç görmezler musalla taşı.
Ama başları dimdik.
Ben de bir şehidim, kutsal mekana vardım.
Rumelideki toplu mezarda ben de vardım.
Artık mezarım falan yok, kimse aramasın.
Sadece Allahım var, herkes Ona inansın.
Şehit olan herkes gibi ben de hiç ölmedim,
Cennetin en güzel köşesidir benim yerim.
Şimdilik yukarıdan insanları seyrediyorum,
Aşağıya baktıkça "iyi ki şehidim" diyorum...
|