çekiliorum yine
hayattan eğlenceden we kendimden
soguk yalnız we bi okadar boş odamda
bir yataım birde ben
sarılıyorum her gece kendi düşlerime
düşlerime we rüyalarıma
ama hiç biri yardım etmiyor
gözlerimi kapattıımdaki gördüğüm karanlık gibi
hepsi saklanıyor karanlık bir boşluğa
eskiden karanlıkta yaşayan ben
artık yaşayamaz hale geldim
önümü göremiyorum
ne bastığım dikeni nede kolumu çizen sivri cisimleri
hertarafım kanıyor hissediorum
akan kanları we werdiği ıslaklık hissini
eski yaralarımla kesişen bir çizik
bir çizik daha
artık vücudum kurumaya başladı
kalbimin atışları yawaşladı
göz kapaklarım ağırlaştı
uykum geliyor
çok tatlı bir uyku bu
hiç bi yatakta hissetmediğim
hiç bi yastıkta duymadığım rahatlık
we artık gitme zamanı geldi
ewet azrail denilen melek
alabilirsin artık canımı
ne beni daha fazla soğut bu dünya denilen yerde
nede sen dier canları almak için ***8230;
|