yokk.!
Küçük bir çocuktum, hala
hatırlıyorum,
Ençok sevdiğim şeydi ekmek arası
hiçbir şey...
Hiç mutlu olamasam, bir parça
ekmek alırdım.
Hayallerimi, umutlarımı, hiçbir zaman
benim olmayan mutluluklarımı içine
istif ederdim.
Ve afiyetle bir güzel yerdim.
İçime işlenirdi hayallerin o uçsuz
bucaksız mutluluğu. Şenlenirdi içim,
bir karnavalı andırırdı kalbim.
Kimileri bana deli derlerdi...
Bende; olsun, varsın desinler, böyle
delilikler dostlar başına diye kendimi
avuturdum...
Ama artık avutmalar da bir işe
yaramıyor...
Bazen aynada kandime bakıp, küçük bir
sorgulama çektiğimde görüyorum ki:
Elimde, mutlu olmak adına, ekmek
arası hiçbir şeyimden
başka hiçbir şeyim
yokk yokk
.!