01.05.08
O***8217;nunla karşılaştığımda, aşkımız doğduğunda, bir anda bütün yaşantımın anlam kazandığını düşünmüştüm...
Var olmaktan ötürü mutluydum, çevremde var olan her şeyden ötürü sevinçliydim...
Yürüyüşümün en yüksek, en sağlam noktasına gelmişim gibi hissediyordum kendimi...
Beni bu noktadan hiçbir şeyin ve hiç kimsenin kımıldatamayacağından emindim...
Her şeyi anlamış olan insanlara özgü o gururla güvenliğe kavuşmuştum...
Yıllardır yolları kendi bacaklarımla aştığımı sanıyordum...
Oysa tek başıma tek bir adım bile atmamıştım...
Hiç fark etmemiş bile olsam, altımda bir at vardı ve ilerleyen hep oydu, ben değil...
At ortadan kaybolur kaybolmaz ayaklarımın farkına vardım, ne kadar da çelimsizdiler...
Adımlarım küçük bir çocuğun ya da yaşlınınkiler gibi güçsüzdü...
Her şeye yeniden başlamalıydım...
Söylemesi kolay ama yapması çok zordu...
Ben neredeydim?... Ben kimdim?...
Son kez ben kendim ne zaman olmuştum?...
(...Susanna Tamaro)
__________________
Deryada sonsuzluğu zikretmeye ne zahmet!
Al sana, derya gibi sonsuz Karacaahmet!
Göbeğinde yalancı şehrin, sahici belde;
Ona sor, gidenlerden kalan şey neymiş elde!!!
Konu Psikolog_08 tarafından (02.05.08 Saat 20:32 ) değiştirilmiştir..
|