Hatırlarmısın gecenin bir vaktinde
Pencereni açıp yıldızlara bakardın,
Ben ise pencerenin kenarında duran
İki saksı çiçegi arasında açan
Yıldız gözlerine bakardım.
Bazen gülümser bazen ağlardın,
İçindeki arayışta kendimi arardım.
Oysa sen yıldızlarına adını koyarken
Ben ise saçlarının her bir teline bir isim koyardım.
Uzun kış gecelerinde pencerenin buğusuna
Parmaklarının ucuyla papatya çizerdin.
Bir çocuk gibi gülümser
Bir çocuk gibi dudak bükerdin
Ben ise içindeki saklı çocuğu gözlerimle severdim
ve bir cocuk gibi
Ağlardım, ağlardım, ağlardım...
Ama sen hala çocuktun görmezdin.
Limanda vapurları izleyişini izlerdim bazen,
Şaçlarını tarayan rüzgarı,
El salladığın vapurları kıskanırdım.
Oysa ki denizlerden daha derin,
Vapurların ufkundan daha gizemli yüreğime hiç el sallamazdın,
Çünkü sen çocuktun
ve ben bir çocuk gibi
Ağlardım, ağlardım, ağlardım...
Beyazlara bürünen güvercin gibi
Avucumdan uçup gittiğin gün,
Yüzünde gülücükler, saçlarına savrulan çiçekler,
Adım adım mutluluk dediğin yaban ellere yürürdün.
Oysa üstüne savurduğum umut karanfilini
Saçların taşımaz düşürürdü,
ve üstüne basıp geçtiğin zaman,
Bir volkan gibi
Yanardım, yanardım, yanardım...
Mutlu değilsin, öyle duydum tanıdıklardan,
Gözlerinden akan yağmurlar beni arar,
Vapurlara el sallamıyorsun artık.
Öyle masum bakıyorsun ki denizlere ,
Belkilerle baktığın vapurlardan çıkarım karşına diye.
Oysa ki o limanda yeni bir umutla
Kaybolan yıllarımın arasında seni hergün
Ararım, ararım, ararım...
İSMAİL AKMAN
|