Suya ekmeğe ne gerek var ki sen varken
Gül döktüğüm yollarda bekliyorum seni ben
Virane bir moloz yığınına dondum karmaşayla
Ne yapayım ben mor menekşeli evi sen yokken
Seni seviyorum her zerrem seni düşünürken
Seni bekliyorum sana şiirler yazarken
Sen benim günahım, duam ve gerçek yalanım
Ben seni beklerim zaman sana doğru akarken
Gençliğime ve baharıma kıydım seni severken
Parçaladım kendimi kendime hesap sorarken
Yollar karanlık yollar sessiz yollar soğuk
Üşüyorum akşam güneşi ile sana gelirken
Ay ve güneş zorlanarak anlatıyorlar seni
Ben yıldızları sana doğru bir bir kaydırırken
Belki bir günü sana da anlatırlar beni
Gözlerimden yaşlar akıyor sana koşarken
Söküp atıyorum seni damarlarımda dolaşırken
Seni içime çekiyorum kokunu güllerde ararken
Bırak elimi yüzümü parçalasın diken
Ne anlamım var benim yanımda sen yokken...
Gene atıyorum kendimi yollara farketmez çayır çimen
Kaç zaman giderse gitsin artık benden
Sana geliyorum, sana yağıyorum, sana koşuyorum sana
Bütün yollar sana çıkıyor zaten
Bütün yollar sana çıkıyor zaten...
Hayatımı hediye eden sen; hayatını sana adayan ben
Bülbül gibi yanan ben; güller gibi açan sen
Leylayla Mecnun'u yaşatalım gel sen ve ben
Bizim de destanımız okunur okunur elbet ezberden...
|