ey adına canım
yoluna ruhum feda olan çiçek;
nicedir adını yad ile açılan dudaklar
kan tükürüyor şimdi
hayır, ölmek değil endişem
sen an susuz kalsan
kanımla sularım seni
sana kavuşturacak şifa
baldıran zehiri olsa
içerim bir yudumda
sen iste,
bu cana minnettir
can vermek uğrunda
endişem, gözağrım
seni yolsuz yordamsız
seni ışıksız,
yapayalnız bırakmaktır
bu vahşi ormanda
bu ruhun her köşesinde
ve her kıvrımında
o gül gonca gülüşün vardır
ve bu gonca kuruyunca
her daim sancılı,
her daim nöbette,
her daim tedirgin bir ruh da
kuruyacaktır...
|