Bırakıp gittiğin günden beri
Gözüme bir yudum uyku girmedi
Dolaşıp hatıralar içinde
Aradım bir çıkış gücüm yetmedi

Ağlamak ister bazen ruhun, yapamazsın
Bir bulut gibi yaşamazsın
Hep o eskiler, eski kırık dökük günler
Hatıralardan kaçamazsın

Geri dön ne olur beni al buralardan
Geri dön ne olur bitsin bu keder
Yanıyor yüreğimdeki hatıralardan
Yanıyor sensiz geceler

Bir dağın başındayım,
yapayalnız, karanlık.
Karlar var bembeyaz.
Bir kapı önündeyim
ardı nedir bilinmez,
sevmek var zamansız.

Ölüm kalanlarım uydurması, ateş yananların.
Doğru bir yoldur ancak dönüşü olmaz yanlışa.

Geceler bana seni anlatıyor,
geceler bir ateştir yanıyor,
geceler bir hüzündür sarıyor,
geceler bir umudum yok mu?

Bi yolun başındayım.
Yorgun argın, kararsız.
Karlar var, kuru dallar sapsarı.
Bir aşkın buhranında sensizlik derdindeyim.
Bitmek var, gitmek var çaresiz.

ne hataların acısı
ne ayrılığın sancısı
bu sabah mutlu uyandım
bitti artık kendimle aşkın kavgası

bedeli ödenmiş sevdamın
acısı yamanmış dünyanın
yinede gelince aklıma
yağmurlarda bakışların

ah bu gönül
seni deli sevdi güzelim
seni hep sevdi
yağmurlarda solan yüzüne
tutuşur bulutlu gözlerine

Ben bir nazlı sandalda
Aklım fikrim yağmurlarda
Bir o eski bulut bir sen
Dönmediniz, dönmediniz, dönmediniz.
Ağıtlardan dağlarım oldu
Sabırdan denizlerim
Ben bir nazlı sandaldayken nerelerdeydin
Lodosum sendin belki ben farketmedim.

Ooooo aşkından ölmedim ya!
Ooooo aşkından ölmedim
Hala bir şansım var bu dünyada aşktan yana

Yasladım sırtımı
Gürpınar çayırına.
Yükledim hayalleri
yıldızlara.

Bir çok şey tükendi
zamanın elinde.
Sana ne kaldı anlat şimdi?
Bana ne kaldı sorma.

Akan yılların pınarında
hüzünlü gözlerim.
Çocukluğumdan kalma
bir güzel gün özlemim.

Sormadım hiç kimseye
'şimdi nerededir? ' diye.
İsmini söyletmedim
dost sohbetlerinde.

Kızmadım, kızamadım.
Suçlu bendim belki de.
Sadece seni çok, çok sevdim.
Hepsi bu.

Biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
Üç taş, üç cam olmalıydı hayat.
En büyük kavgamız gazoz kapağından çıkmalıydı
ve en büyük acımız
öğretmenimizin başka şehre tayini olmalıydı.
Biz hep çocuk kalmalıydık aslında.
Büyümeğe özenmeliydik büyümeden...
İnsan dediğin,
yürükçe yorulan, yoruldukça ağlayan bir taş değil mi?
Çözmesi zor değil.
Sen ansın, yaşanan zaman...

Kumlar uçunca
eski evin sokağında.
Yaz bitimi geldin aklıma.

Tozlandı hayalin kırık pencerede.
Hatıran derin ıslandı yanaklarım.

Ne dünyalar yıktım seni bulmak için.
Ne umutlar unuttum sana gelmek için.
Sense ayrılık dedin en başında...
Ağla, ağla şimdi yalnızlığına

Dere aynı tepe aynı
Gece gündüz hep aynı
Yaşamak bir işkence oldu sana
Senin isteklerinden anlar mı
Bu bahçe tarla
Duramazdı artık buralarda

Bir gün köyden çıktı artık
Şehirli olacak aklına takmış
Giymiş basma mor fistanı
Yanaklarında güller açmış

Ellerine kına yakmış ellerine
Gözlerine sürme çekmiş gözlerine
Dillerine mersi düşmüş dillerine
sosyeteye girmiş köylü güzeli

Sonunda işler girdi yoluna
Zengin kocayı taktı koluna
Bakındı durdu sağına soluna
Şaşırdı kaldı filmin sonuna

Dağda dolaşırken yakma kandili,
Fersiz gözlerimi dağlama gurbet!
Ne söylemez, akan suların dili,
Sessizlik içinde çağlama gurbet!
Titrek parmağınla tutup tığını.
Alnıma işleme kırışığını
Duvarda, emerek mum ışığını,
Bir veremli rengi bağlama gurbet
Gül büyütenlere mahsus hevesle,
Renk dertlerimi gözümde besle!
Yalnız, annem gibi, o ılık sesle,
İçimde dövünüp ağlama gurbet!..